Metaklasy w Pythonie to zaawansowany temat, który pozwala na modyfikowanie zachowania klas przed ich stworzeniem. Są one “klasami klas”, co oznacza, że definiują, jak klasa jest tworzona, zamiast definiować instancje klasy. Metaklasy mogą być używane do kontrolowania tworzenia klas, zarządzania dziedziczeniem oraz modyfikowania atrybutów klas. Ten artykuł wprowadzi Cię w świat metaklas przez praktyczny przykład. […]
W JavaScript, mechanizmy dziedziczenia i tworzenia łańcuchów prototypów mogą być źródłem zamieszania, szczególnie gdy przychodzi do rozróżnienia między __proto__ a prototype. Obie te właściwości są związane z prototypami, ale pełnią różne role w kontekście dziedziczenia i instancjonowania obiektów.
Metaprogramowanie to technika programowania, która umożliwia programom traktowanie innych programów jako swoich danych. Oznacza to, że program może być zaprojektowany tak, by tworzyć lub modyfikować inne programy (lub samego siebie) w trakcie wykonania. Python, z jego dynamiczną naturą, jest wyjątkowo dobrze przystosowany do metaprogramowania, oferując szereg funkcji takich jak dekoratory, metaklasy i funkcje refleksji. W
Co robi funkcja map? Funkcja map przyjmuje dwie główne argumenty: funkcję i iterowalny obiekt danych (np. listę). Stosuje ona podaną funkcję do każdego elementu iterowalnego obiektu i zwraca nowy iterator, który zawiera wyniki. Kluczową zaletą korzystania z map jest możliwość wykonania operacji na wielu elementach kolekcji jednocześnie, co czyni kod bardziej zwięzłym i czytelnym.
Metoda exec jest częścią obiektu RegExp w JavaScript i służy do wykonania wyszukiwania wzorca w ciągu znaków. Zwraca ona tablicę z informacjami o dopasowaniu lub null, jeśli dopasowanie nie zostało znalezione. Metoda ta jest szczególnie użyteczna, gdy pracujemy z wyrażeniami regularnymi, ponieważ pozwala na szczegółową analizę ciągu pod kątem wystąpienia wzorca oraz uzyskanie dodatkowych informacji,
Metoda exit() w Pythonie służy do natychmiastowego zakończenia działania skryptu. Może być szczególnie przydatna w sytuacjach, gdy na podstawie określonego warunku chcemy przerwać wykonanie programu, na przykład w przypadku wystąpienia błędu, który uniemożliwia dalsze działanie. W artykule przedstawimy, jak efektywnie korzystać z tej metody, aby kontrolować przepływ programu. Przykład użycia exit() w Pythonie Załóżmy, że
W JavaScript, funkcje są obiektami pierwszej klasy. Oznacza to, że tak jak inne obiekty, funkcje mogą posiadać właściwości. Ta funkcjonalność otwiera wiele możliwości, w tym definiowanie meta-danych dla funkcji, przechowywanie wyników pomiędzy wywołaniami, czy nawet definiowanie funkcji pomocniczych. W tej lekcji przyjrzymy się, jak można definiować i używać właściwości funkcji w JavaScript.
Dekoratory w Pythonie to potężne narzędzie, które pozwala modyfikować zachowanie funkcji lub metod bez zmiany ich kodu źródłowego. Są to funkcje, które przyjmują inną funkcję jako argument i zwracają nową funkcję, dodając do niej pewne funkcjonalności. Dekoratory znajdują szerokie zastosowanie w programowaniu, od rejestrowania i mierzenia czasu wykonania, przez ustawianie warunków dostępu, po cachowanie wyników.
Monkey Patching to technika programowania, która pozwala na modyfikowanie lub rozszerzanie kodu w czasie wykonywania. W Pythonie, dzięki jego dynamicznej naturze, jest to stosunkowo proste do osiągnięcia. Pozwala to na zmianę zachowań modułów lub klas bez konieczności modyfikacji ich kodu źródłowego. Czy jest to jednak bezpieczna praktyka? Przeanalizujmy to zagadnienie, zaczynając od przykładu.
Etykiety (labels) w JavaScript to mechanizm, który pozwala programistom na nadawanie identyfikatorów określonym blokom kodu lub instrukcjom, co umożliwia kontrolowanie przepływu programu, szczególnie w kontekście pętli i instrukcji skoku, takich jak break i continue. Etykiety mogą być użyteczne w złożonych pętlach zagnieżdżonych, umożliwiając precyzyjne wychodzenie z pętli lub kontynuowanie jej wykonania na określonym poziomie zagnieżdżenia.
Iteratory w Pythonie to potężne narzędzia pozwalające na przeglądanie kolekcji (takich jak listy, krotki) element po elemencie. Python oferuje wbudowane wsparcie dla tworzenia i używania iteratorów, co czyni je nieodzownym elementem efektywnego kodowania. W tym artykule pokażemy, jak możesz stworzyć własny iterator, korzystając z metod specjalnych __iter__() i __next__(). Kompletny przykład kodu z użyciem własnego
Sposób na znalezienie liczby parametrów oczekiwanych przez funkcję Zrozumienie, jak zbadać i zrozumieć oczekiwane parametry funkcji, jest kluczowym aspektem programowania, szczególnie gdy pracuje się z kodem napisanym przez kogoś innego lub korzysta z zewnętrznych bibliotek. W JavaScript, możliwe jest określenie liczby parametrów, które funkcja oczekuje za pomocą właściwości length funkcji. Ta lekcja przedstawi, jak to
Moduł functools w języku Python dostarcza zestaw narzędzi do wyższego rzędu, które umożliwiają pracę z funkcjami i innymi obiektami wywoływalnymi. Moduł ten jest niezwykle przydatny w programowaniu funkcjonalnym oraz w sytuacjach, gdy potrzebujemy modyfikować zachowanie funkcji bez zmiany jej kodu źródłowego. Jedną z najbardziej użytecznych funkcji w functools jest partial, która pozwala na częściowe stosowanie
Dodawanie par klucz-wartość do obiektów w JavaScript jest podstawową operacją, która pozwala na dynamiczne manipulowanie i rozszerzanie obiektów o nowe właściwości. Ta umiejętność jest niezwykle przydatna podczas tworzenia złożonych aplikacji, gdzie często musimy modyfikować dane w odpowiedzi na interakcje użytkownika lub otrzymane odpowiedzi z serwera.
Metoda tell() jest jedną z podstawowych funkcji pracy z plikami w Pythonie. Pozwala ona na sprawdzenie aktualnej pozycji kursora w pliku. Jest to szczególnie przydatne w operacjach odczytu i zapisu, gdy potrzebujemy dokładnie wiedzieć, gdzie w pliku aktualnie się znajdujemy. W tym artykule wyjaśniamy, jak używać metody tell() na praktycznym przykładzie. Przykład użycia tell() Rozważmy