Indeksy ujemne w Pythonie to potężna cecha języka, która pozwala na łatwe i intuicyjne odwoływanie się do elementów sekwencji (takich jak listy czy napisy) od końca. Dzięki temu nie musimy znać długości sekwencji, aby odwołać się do jej ostatnich elementów. W tym artykule przyjrzymy się, jak można wykorzystać indeksy ujemne na praktycznym przykładzie.
Przykład użycia indeksów ujemnych
Załóżmy, że mamy listę imion i chcemy wydobyć z niej ostatnie imię, a następnie wybrać przedostatni element z napisu (przedostatnie imię). Przyjrzyjmy się, jak możemy to zrobić używając indeksów ujemnych.
# Definicja listy z imionami
names = ["Anna", "Bartek", "Celina", "Dawid"]
# Wybieranie ostatniego elementu listy używając indeksu ujemnego
last_name = names[-1]
print("Ostatnie imię w liście:", last_name) # Dawid
# Wybieranie przedostatniego elementu z napisu
second_to_last_letter = last_name[-2]
print("Przedostatnia litera w ostatnim imieniu:",
second_to_last_letter) # a
W tym przykładzie użyliśmy indeksu -1 do wybrania ostatniego elementu z listy names, co jest równoznaczne z names[len(names)-1], ale znacznie bardziej zwięzłe i czytelne. Następnie, używając indeksu -2, wybraliśmy przedostatnią literę z wybranego imienia.
Podsumowanie
Indeksy ujemne są niezwykle użyteczną funkcją w Pythonie, która pozwala na szybki i łatwy dostęp do elementów sekwencji od końca. Dzięki nim kod jest bardziej zrozumiały i krótszy, co jest szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy pracujemy z nieznanymi lub zmiennymi długościami danych. Jak pokazano na przykładzie, indeksy ujemne mogą być stosowane zarówno do list, jak i napisów, co czyni je uniwersalnym narzędziem w arsenale każdego programisty Pythona.
Jeżeli chcesz przyśpieszyć swoją naukę tworzenia stron chciałbym polecić mój kurs video Python w którym nauczysz się tego języka od podstaw do zaawansowanych jego aspektów.