W pracy z datami i czasem w JavaScript, często napotykamy na potrzebę standaryzacji formatu, aby ułatwić wymianę danych z serwerem lub zapisywanie dat w bazie danych. Jednym z rozwiązań, które pomaga osiągnąć tę standaryzację, jest metoda toISOString(). Ta metoda konwertuje obiekt daty (Date) na ciąg znaków w formacie ISO 8601, który jest dobrze rozpoznawany i […]
Metoda localeCompare() w JavaScript jest potężnym narzędziem do porównywania stringów (ciągów znaków) z uwzględnieniem lokalizacji użytkownika. Pozwala ona na sortowanie i porównywanie stringów w sposób, który jest zgodny z zasadami językowymi danego regionu, co jest szczególnie przydatne w aplikacjach międzynarodowych. Dzięki localeCompare(), możemy łatwo sortować dane tekstowe w różnych językach.
Operator delete w JavaScript jest używany do usuwania właściwości z obiektu. Jego działanie jest dość proste i bezpośrednie, ale istnieje kilka subtelności, o których warto wiedzieć. Operator ten może być bardzo przydatny w różnych scenariuszach, np. gdy potrzebujemy dynamicznie modyfikować zawartość obiektów w naszej aplikacji. W tej lekcji przyjrzymy się, jak używać operatora delete na
Notacja Big O jest terminem używanym w informatyce do opisu złożoności algorytmów. Pozwala ona określić, jak szybko rośnie czas wykonania algorytmu lub zajętość pamięci w zależności od wielkości danych wejściowych. W kontekście JavaScript, rozumienie notacji Big O pomaga w tworzeniu bardziej efektywnego kodu, szczególnie ważnego przy pracy z dużymi zbiorami danych lub w środowiskach, gdzie
Funkcje zwrotne (callbacki) są fundamentem asynchronicznego programowania w JavaScript. Umożliwiają one opóźnienie wykonywania kodu do momentu, aż pewne warunki zostaną spełnione, co jest szczególnie przydatne w operacjach, które wymagają oczekiwania, takich jak żądania sieciowe, czytanie plików czy operacje na timerach. Funkcje te przekazywane są jako argumenty do innych funkcji i wykonane w odpowiednim momencie, co
W JavaScript, obiekty są dynamiczne, co oznacza, że można do nich dodawać, modyfikować lub usuwać ich właściwości w trakcie działania programu. Jednakże, w niektórych przypadkach, może zaistnieć potrzeba zamrożenia obiektu, aby zapobiec dalszym zmianom. Tutaj z pomocą przychodzi metoda Object.isExtensible(), która pozwala sprawdzić, czy do obiektu mogą być dodawane nowe właściwości.
W świecie JavaScript, zdarzenia są podstawowym sposobem interakcji użytkownika z aplikacją. Często zdarza się, że zdarzenia są zagnieżdżone – na przykład kliknięcie przycisku umieszczonego wewnątrz diva. Domyślnie, zdarzenie będzie “bąblować” w górę przez drzewo DOM, od elementu najbardziej zagnieżdżonego, do korzenia dokumentu. W niektórych przypadkach, chcielibyśmy zatrzymać tę propagację, aby zdarzenie nie było obsługiwane przez
W programowaniu w języku C istnieje możliwość tworzenia funkcji, które mogą przyjmować zmienną ilość argumentów. Taka funkcjonalność jest szczególnie użyteczna w przypadku, gdy liczba argumentów nie jest znana na etapie pisania kodu, na przykład przy tworzeniu funkcji logujących, formatujących tekst czy matematycznych operujących na różnej liczbie operandów. Aby zaimplementować funkcję przyjmującą zmienną liczbę argumentów w
Metoda splice() w JavaScript jest potężnym narzędziem do manipulacji tablicami, umożliwiającym dodawanie, usuwanie i zastępowanie elementów tablicy w miejscu. Dzięki splice(), można dynamicznie modyfikować zawartość tablic bez konieczności tworzenia nowych tablic, co jest szczególnie przydatne w dynamicznych aplikacjach internetowych. Jak działa splice() Metoda splice() może być używana na trzy główne sposoby: Usuwanie elementów z tablicy
Jest to wzorzec ograniczający utworzenie tylko jednej instancji obiektu. Raz stworzona instancja już zawsze będzie zwracana jako referencja np. przy próbie stworzenia kolejnej. Zwykle stosuje się singleton przy: – obiektach konfiguracyjnych, będących zbiorem podstawowych danych dla całej aplikacji – połączeniach np z bazą danych, zwykle jedno jest wystarczające – zapisywania logów z aplikacji, jedna instancja
W świecie JavaScript, window i document są dwoma fundamentalnymi obiektami, które często mogą prowadzić do pewnego zamieszania wśród programistów, szczególnie tych, którzy dopiero rozpoczynają swoją przygodę z tym językiem. Choć mogą się wydawać podobne, pełnią bardzo różne role w kontekście strony internetowej. W tej lekcji omówimy kluczowe różnice między tymi dwoma obiektami i zobaczymy, jak
CSS3 wprowadziło wiele nowych możliwości dotyczących kontroli i stylizacji fontów w projektowaniu stron internetowych. Dzięki nowym właściwościom CSS3, projektanci i programiści mogą teraz łatwiej manipulować wyglądem tekstu, włączając w to wybór czcionek, ich rozmiar, grubość, styl oraz inne efekty tekstowe. Te nowe funkcje pozwalają na bardziej precyzyjne i kreatywne podejście do typografii w sieci.
CSS3 wprowadziło wiele potężnych narzędzi do manipulowania wyglądem elementów HTML bez potrzeby użycia zewnętrznych bibliotek graficznych czy skryptów. Jedną z takich funkcji są filtry, które pozwalają na stosowanie różnorodnych efektów graficznych bezpośrednio na elementach strony, takich jak rozmycie, nasycenie kolorów czy przekształcenia kolorystyczne. Filtry CSS otwierają nowe możliwości dla projektantów i programistów, umożliwiając im tworzenie
writing-mode to właściwość CSS, która definiuje kierunek tekstu oraz układ linii i bloków w dokumencie. Ta właściwość jest szczególnie przydatna w przypadku języków, które nie są pisane w tradycyjnym układzie od lewej do prawej, jak np. języki azjatyckie (chiński, japoński, koreański), które mogą być pisane w pionie, czy języki pisane od prawej do lewej, jak
Właściwość word-wrap w CSS3, znana również jako overflow-wrap, pozwala na kontrolę łamania długich słów i adresów URL w tekście, aby nie wychodziły one poza granice swojego kontenera. Jest to szczególnie przydatne w projektowaniu responsywnych stron internetowych, gdzie kontrola nad tekstem musi być elastyczna, aby dostosować się do różnych rozmiarów ekranu.