Python

Wyrażenia regularne (regular expressions, regex) w Pythonie to potężne narzędzie do przeszukiwania, dopasowywania oraz manipulowania tekstami. Wśród wielu dostępnych metod, szczególnie przydatne są split(), sub(), i subn(). Te metody pozwalają odpowiednio na dzielenie ciągów znaków, zastępowanie pasujących fragmentów tekstu oraz zastępowanie z podaniem liczby dokonanych zmian. W tym artykule szczegółowo omówimy każdą z tych metod, […]

Python jest językiem programowania o dynamicznej typizacji, co oznacza, że typy danych zmiennych są określane w trakcie wykonania programu, a nie w momencie deklaracji. Ta elastyczność estenduje się również na kolekcje danych, takie jak listy i krotki, które są fundamentalnymi strukturami danych w Pythonie. Jedną z ciekawych cech tych struktur jest ich zdolność do przechowywania

Praca z danymi w formacie bajtowym jest często spotykana w aplikacjach sieciowych, przy obróbce plików, czy w komunikacji z bazami danych. Python oferuje łatwy i intuicyjny sposób na konwersję danych bajtowych na ciągi znaków, co jest szczególnie przydatne, gdy potrzebujemy przetworzyć lub wyświetlić te dane w czytelnej formie. W tym artykule pokażemy, jak można przekonwertować

Metaklasy w Pythonie to zaawansowany temat, który pozwala na modyfikowanie zachowania klas przed ich stworzeniem. Są one “klasami klas”, co oznacza, że definiują, jak klasa jest tworzona, zamiast definiować instancje klasy. Metaklasy mogą być używane do kontrolowania tworzenia klas, zarządzania dziedziczeniem oraz modyfikowania atrybutów klas. Ten artykuł wprowadzi Cię w świat metaklas przez praktyczny przykład.

Metaprogramowanie to technika programowania, która umożliwia programom traktowanie innych programów jako swoich danych. Oznacza to, że program może być zaprojektowany tak, by tworzyć lub modyfikować inne programy (lub samego siebie) w trakcie wykonania. Python, z jego dynamiczną naturą, jest wyjątkowo dobrze przystosowany do metaprogramowania, oferując szereg funkcji takich jak dekoratory, metaklasy i funkcje refleksji. W

Co robi funkcja map? Funkcja map przyjmuje dwie główne argumenty: funkcję i iterowalny obiekt danych (np. listę). Stosuje ona podaną funkcję do każdego elementu iterowalnego obiektu i zwraca nowy iterator, który zawiera wyniki. Kluczową zaletą korzystania z map jest możliwość wykonania operacji na wielu elementach kolekcji jednocześnie, co czyni kod bardziej zwięzłym i czytelnym.

Metoda exit() w Pythonie służy do natychmiastowego zakończenia działania skryptu. Może być szczególnie przydatna w sytuacjach, gdy na podstawie określonego warunku chcemy przerwać wykonanie programu, na przykład w przypadku wystąpienia błędu, który uniemożliwia dalsze działanie. W artykule przedstawimy, jak efektywnie korzystać z tej metody, aby kontrolować przepływ programu. Przykład użycia exit() w Pythonie Załóżmy, że

Dekoratory w Pythonie to potężne narzędzie, które pozwala modyfikować zachowanie funkcji lub metod bez zmiany ich kodu źródłowego. Są to funkcje, które przyjmują inną funkcję jako argument i zwracają nową funkcję, dodając do niej pewne funkcjonalności. Dekoratory znajdują szerokie zastosowanie w programowaniu, od rejestrowania i mierzenia czasu wykonania, przez ustawianie warunków dostępu, po cachowanie wyników.

Iteratory w Pythonie to potężne narzędzia pozwalające na przeglądanie kolekcji (takich jak listy, krotki) element po elemencie. Python oferuje wbudowane wsparcie dla tworzenia i używania iteratorów, co czyni je nieodzownym elementem efektywnego kodowania. W tym artykule pokażemy, jak możesz stworzyć własny iterator, korzystając z metod specjalnych __iter__() i __next__(). Kompletny przykład kodu z użyciem własnego

Moduł functools w języku Python dostarcza zestaw narzędzi do wyższego rzędu, które umożliwiają pracę z funkcjami i innymi obiektami wywoływalnymi. Moduł ten jest niezwykle przydatny w programowaniu funkcjonalnym oraz w sytuacjach, gdy potrzebujemy modyfikować zachowanie funkcji bez zmiany jej kodu źródłowego. Jedną z najbardziej użytecznych funkcji w functools jest partial, która pozwala na częściowe stosowanie

Metoda tell() jest jedną z podstawowych funkcji pracy z plikami w Pythonie. Pozwala ona na sprawdzenie aktualnej pozycji kursora w pliku. Jest to szczególnie przydatne w operacjach odczytu i zapisu, gdy potrzebujemy dokładnie wiedzieć, gdzie w pliku aktualnie się znajdujemy. W tym artykule wyjaśniamy, jak używać metody tell() na praktycznym przykładzie. Przykład użycia tell() Rozważmy

Dziedziczenie to fundamentalny koncept programowania obiektowego, który pozwala na tworzenie nowych klas na podstawie już istniejących. Klasa dziedzicząca (nazywana także klasą pochodną lub podklasą) automatycznie przejmuje atrybuty i metody klasy bazowej (nazywanej także klasą nadrzędną lub superklasą). Dziedziczenie umożliwia reużywanie kodu, co sprawia, że jest to potężne narzędzie do tworzenia zorganizowanych i modułowych programów.

Python nie obsługuje przeciążania metod w tradycyjny sposób znany z języków takich jak Java czy C++. Oznacza to, że nie możemy w jednej klasie zdefiniować wielu metod o tej samej nazwie, różniących się tylko typem lub liczbą argumentów. Jednak Python oferuje elastyczność, która pozwala osiągnąć podobne rezultaty za pomocą różnych technik. W tym artykule przedstawimy,

Python oferuje różne metody do pracy z listami, w tym wyszukiwanie indeksu określonego elementu. Znalezienie pozycji elementu na liście jest częstą operacją, która może być potrzebna w różnych sytuacjach, na przykład przy analizie danych czy w algorytmach. W tym artykule pokażemy, jak łatwo można znaleźć indeks elementu na liście w Pythonie, korzystając z metody index().