Wielowątkowość (multi-threading) w Pythonie jest techniką, która pozwala na wykonanie kilku fragmentów kodu jednocześnie, co może prowadzić do efektywniejszego wykorzystania zasobów i szybszego przetwarzania. Python oferuje kilka sposobów na implementację wielowątkowości, głównie poprzez moduł threading.
W świecie programowania Python, istnieje wiele narzędzi i technik, które mogą uczynić pracę dewelopera bardziej efektywną i przyjemną. Jednym z mniej znanych, ale niezwykle użytecznych mechanizmów jest zmienna środowiskowa PYTHONSTARTUP. W tym artykule wyjaśnimy, czym jest ta zmienna, jak jej używać, oraz przedstawimy przykładowy skrypt, który pokaże jej praktyczne zastosowanie. Czym jest PYTHONSTARTUP? Zmienna środowiskowa
W języku programowania Python, słowo kluczowe self odgrywa kluczową rolę w definicji i pracy z metodami w klasach. Jest ono używane do reprezentowania instancji klasy, z której aktualnie korzystamy. Dzięki self możemy łatwo odwoływać się do atrybutów i metod obiektu wewnątrz jego klasy. W tym artykule wyjaśnimy, jak działa self i dlaczego jest tak ważne
W programowaniu, niezależnie od języka, kluczowe jest przestrzeganie pewnych zasad, które zapewniają czytelność, efektywność i skalowalność kodu. Python, ze swoją filozofią “Zen of Python”, szczególnie podkreśla znaczenie czytelności i prostoty. W tym artykule przyjrzymy się głównym zasadom dobrego projektowania kodu w Pythonie.
Metaklasy w Pythonie są tematem zaawansowanym, który dotyka rdzenia języka i jego mechanizmów. W prostych słowach, metaklasa to “klasa klas”, co oznacza, że jest to typ, który kontroluje jak klasy są tworzone. Zanim jednak zagłębimy się w szczegóły, warto zrozumieć kilka podstawowych pojęć programowania obiektowego w Pythonie.
Dziedziczenie to fundamentalny koncept programowania obiektowego (OOP), który umożliwia nam tworzenie nowych klas na bazie już istniejących. Python, jako język wspierający OOP, oferuje wszechstronne wsparcie dla dziedziczenia, co pozwala na wielokrotne wykorzystanie kodu oraz tworzenie bardziej zorganizowanego i czytelnego kodu.
Duck typing to koncepcja w programowaniu, która jest szczególnie popularna w językach dynamicznych, takich jak Python. Zgodnie z tą koncepcją, typ obiektu jest mniej ważny od metod lub atrybutów, które ten obiekt posiada. Nazwa pochodzi od angielskiego powiedzenia: “Jeśli coś chodzi jak kaczka i kwacze jak kaczka, to prawdopodobnie jest kaczką”. W kontekście programowania oznacza
Computed property (właściwości obliczane) to funkcjonalność w JavaScript, która pozwala na użycie wyrażeń do dynamicznego tworzenia nazw właściwości w obiektach. Ta technika jest szczególnie przydatna, gdy nazwa właściwości jest nieznana podczas pisania skryptu lub gdy chcemy jej wartość obliczyć w trakcie wykonania programu.
Python oferuje unikalną funkcję, której nie znajdziemy w wielu innych językach programowania: klauzulę else dołączoną do pętli. Ta funkcjonalność może wydawać się na pierwszy rzut oka myląca, ponieważ tradycyjnie else jest stosowane w instrukcjach warunkowych. W kontekście pętli, else wykonuje blok kodu, gdy pętla zakończy się normalnie, tzn. nie przez wywołanie break.
Słowo kluczowe yield w Pythonie jest często spotykane w kontekście generatorów. Umożliwia ono funkcji zwracanie wartości jedna po drugiej, zamiast jednorazowego zwrócenia wszystkich wartości na końcu wykonania. Pozwala to na efektywne zarządzanie pamięcią oraz umożliwia tworzenie strumieni danych, które mogą być przetwarzane na bieżąco. W tym artykule przyjrzymy się działaniu yield oraz jego praktycznemu zastosowaniu.
W programowaniu często spotykamy się z potrzebą zrozumienia i manipulacji danymi przechowywanymi w tablicach. Jednym z kluczowych aspektów pracy z tablicami jest umiejętność określenia ich rozmiaru. W Pythonie tablice są często reprezentowane przez listy, a język ten oferuje proste i intuicyjne metody do określania ich długości. W tym artykule omówimy, jak możemy znaleźć długość tablicy
Wprowadzenie do mechanizmu przekazywania parametrów w Pythonie to kluczowe zagadnienie dla programistów na każdym poziomie zaawansowania. Python, jako język o dynamicznym typowaniu, posiada specyficzne podejście do przekazywania argumentów do funkcji. W tym artykule wyjaśnimy, jak działa ten mechanizm, posługując się przykładami kodu i komentarzami.
Przestrzeń nazw w Pythonie jest fundamentalnym pojęciem, które pozwala na organizowanie i zarządzanie identyfikatorami w kodzie. W praktyce jest to słownik, w którym kluczem jest nazwa zmiennej, funkcji, klasy itp., a wartością – odniesienie do konkretnego obiektu. Przestrzenie nazw pomagają uniknąć konfliktów nazw i zwiększyć czytelność kodu poprzez izolowanie obiektów w określonych kontekstach.
W programowaniu, szczególnie w języku Python, słowniki są niezwykle użytecznym typem danych, umożliwiającym przechowywanie danych w formie par klucz-wartość. Jednym z często zadawanych pytań dotyczących pracy ze słownikami jest to, jak można pobrać wszystkie klucze ze słownika. Odpowiedź na to pytanie jest prosta, a Python oferuje kilka eleganckich sposobów na wykonanie tej operacji.
W świecie Pythona często spotykamy się z różnymi rozszerzeniami plików, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się podobne, ale w rzeczywistości służą różnym celom. Dwa z takich rozszerzeń to .py i .pyc, które odgrywają kluczowe role w procesie programowania i wykonywania kodu Pythona. W tym artykule przyjrzymy się bliżej, czym różnią się te dwa