W JavaScript, funkcje są obiektami pierwszej klasy. Oznacza to, że tak jak inne obiekty, funkcje mogą posiadać właściwości. Ta funkcjonalność otwiera wiele możliwości, w tym definiowanie meta-danych dla funkcji, przechowywanie wyników pomiędzy wywołaniami, czy nawet definiowanie funkcji pomocniczych. W tej lekcji przyjrzymy się, jak można definiować i używać właściwości funkcji w JavaScript.
Dekoratory w Pythonie to potężne narzędzie, które pozwala modyfikować zachowanie funkcji lub metod bez zmiany ich kodu źródłowego. Są to funkcje, które przyjmują inną funkcję jako argument i zwracają nową funkcję, dodając do niej pewne funkcjonalności. Dekoratory znajdują szerokie zastosowanie w programowaniu, od rejestrowania i mierzenia czasu wykonania, przez ustawianie warunków dostępu, po cachowanie wyników.
Monkey Patching to technika programowania, która pozwala na modyfikowanie lub rozszerzanie kodu w czasie wykonywania. W Pythonie, dzięki jego dynamicznej naturze, jest to stosunkowo proste do osiągnięcia. Pozwala to na zmianę zachowań modułów lub klas bez konieczności modyfikacji ich kodu źródłowego. Czy jest to jednak bezpieczna praktyka? Przeanalizujmy to zagadnienie, zaczynając od przykładu.
Etykiety (labels) w JavaScript to mechanizm, który pozwala programistom na nadawanie identyfikatorów określonym blokom kodu lub instrukcjom, co umożliwia kontrolowanie przepływu programu, szczególnie w kontekście pętli i instrukcji skoku, takich jak break i continue. Etykiety mogą być użyteczne w złożonych pętlach zagnieżdżonych, umożliwiając precyzyjne wychodzenie z pętli lub kontynuowanie jej wykonania na określonym poziomie zagnieżdżenia.
Iteratory w Pythonie to potężne narzędzia pozwalające na przeglądanie kolekcji (takich jak listy, krotki) element po elemencie. Python oferuje wbudowane wsparcie dla tworzenia i używania iteratorów, co czyni je nieodzownym elementem efektywnego kodowania. W tym artykule pokażemy, jak możesz stworzyć własny iterator, korzystając z metod specjalnych __iter__() i __next__(). Kompletny przykład kodu z użyciem własnego
Sposób na znalezienie liczby parametrów oczekiwanych przez funkcję Zrozumienie, jak zbadać i zrozumieć oczekiwane parametry funkcji, jest kluczowym aspektem programowania, szczególnie gdy pracuje się z kodem napisanym przez kogoś innego lub korzysta z zewnętrznych bibliotek. W JavaScript, możliwe jest określenie liczby parametrów, które funkcja oczekuje za pomocą właściwości length funkcji. Ta lekcja przedstawi, jak to
Moduł functools w języku Python dostarcza zestaw narzędzi do wyższego rzędu, które umożliwiają pracę z funkcjami i innymi obiektami wywoływalnymi. Moduł ten jest niezwykle przydatny w programowaniu funkcjonalnym oraz w sytuacjach, gdy potrzebujemy modyfikować zachowanie funkcji bez zmiany jej kodu źródłowego. Jedną z najbardziej użytecznych funkcji w functools jest partial, która pozwala na częściowe stosowanie
Dodawanie par klucz-wartość do obiektów w JavaScript jest podstawową operacją, która pozwala na dynamiczne manipulowanie i rozszerzanie obiektów o nowe właściwości. Ta umiejętność jest niezwykle przydatna podczas tworzenia złożonych aplikacji, gdzie często musimy modyfikować dane w odpowiedzi na interakcje użytkownika lub otrzymane odpowiedzi z serwera.
Metoda tell() jest jedną z podstawowych funkcji pracy z plikami w Pythonie. Pozwala ona na sprawdzenie aktualnej pozycji kursora w pliku. Jest to szczególnie przydatne w operacjach odczytu i zapisu, gdy potrzebujemy dokładnie wiedzieć, gdzie w pliku aktualnie się znajdujemy. W tym artykule wyjaśniamy, jak używać metody tell() na praktycznym przykładzie. Przykład użycia tell() Rozważmy
Dziedziczenie to fundamentalny koncept programowania obiektowego, który pozwala na tworzenie nowych klas na podstawie już istniejących. Klasa dziedzicząca (nazywana także klasą pochodną lub podklasą) automatycznie przejmuje atrybuty i metody klasy bazowej (nazywanej także klasą nadrzędną lub superklasą). Dziedziczenie umożliwia reużywanie kodu, co sprawia, że jest to potężne narzędzie do tworzenia zorganizowanych i modułowych programów.
JavaScript jest jednym z najpopularniejszych języków programowania na świecie, szeroko stosowanym w tworzeniu interaktywnych stron internetowych. Jedną z fundamentalnych cech JavaScriptu jest jego jednowątkowość, która ma znaczący wpływ na sposób, w jaki są projektowane i wykonywane aplikacje webowe.
Python nie obsługuje przeciążania metod w tradycyjny sposób znany z języków takich jak Java czy C++. Oznacza to, że nie możemy w jednej klasie zdefiniować wielu metod o tej samej nazwie, różniących się tylko typem lub liczbą argumentów. Jednak Python oferuje elastyczność, która pozwala osiągnąć podobne rezultaty za pomocą różnych technik. W tym artykule przedstawimy,
Obiekt arguments jest specjalnym obiektem dostępnym wewnątrz funkcji w języku JavaScript. Zawiera on kolekcję wszystkich argumentów przekazanych do funkcji, niezależnie od tego, czy zostały one zdefiniowane w deklaracji funkcji, czy nie. Pozwala to na tworzenie funkcji, które mogą przyjmować dowolną liczbę argumentów i dynamicznie na nie reagować.
Symbol w JavaScript jest unikalnym i niezmienialnym typem danych, który można używać jako identyfikator dla właściwości obiektów. Wprowadzony w ECMAScript 2015 (ES6), symbol ma na celu zapewnienie unikalnych nazw właściwości i uniknięcie konfliktów nazw, co jest szczególnie ważne w dużych projektach i bibliotekach, gdzie różne moduły mogą próbować dodać właściwości do obiektów, nie będąc świadomymi
Python oferuje różne metody do pracy z listami, w tym wyszukiwanie indeksu określonego elementu. Znalezienie pozycji elementu na liście jest częstą operacją, która może być potrzebna w różnych sytuacjach, na przykład przy analizie danych czy w algorytmach. W tym artykule pokażemy, jak łatwo można znaleźć indeks elementu na liście w Pythonie, korzystając z metody index().